3.2.2   Wiązanie kowalentne

W ten sposób wiążą się pierwiastki leżące blisko siebie w układzie okresowym, o tej samej lub zbliżonej elektroujemności. Przykładami mogą być cząsteczki N2 lub HI, dla których różnica elektroujemności wynosi odpowiednio 0,0 i 0,4. Atomy azotu o konfiguracji elektronowej 1s22s2p3 posiadają pięć elektronów walencyjnych. Tworząc trzy wspólne pary elektronowe uzyskują oktet, bowiem każdy z nich posiada sześć elektronów wspólnych i dwa nie biorące udziału we wiązaniach.

Podobnie jest w przypadku jodowodoru. Atom wodoru posiada jeden elektron walencyjny, a atom jodu siedem. Po utworzeniu wspólnej pary elektronowej, obydwa atomy uzyskają konfigurację elektronowa najbliższego gazu szlachetnego. Wodór będzie miał dublet charakterystyczny dla helu, a jod oktet taki, jak ksenon.

Wiązania, w których biorą udział atomy niewiele różniące się elektroujemnością, nazywa się atomowymi spolaryzowanymi. Im większa różnica w elektroujemności pierwiastków, tym bardziej jest zdeformowana wiążącą para elektronowa. Im bardziej spolaryzowane wiązanie, tym bardziej chmura elektronowa jest przesunięta w stronę bardziej elektroujemnego atomu, a wiązanie staje się bardziej podobne do wiązania jonowego.