5.2   Przewodnictwo elektrolitów

(przewodnictwo właściwe, opór właściwy, przewodnictwo równoważnikowe, prawo niezależnej wędrówki jonów Kohlrauscha)

Obecność jonów jest przyczyną przewodnictwa elektrolitycznego roztworów. Rys. 5.2 przedstawia ruch jonów w polu elektrycznym. Jony dodatnie (kationy) przemieszczają się w kierunku bieguna ujemnego, natomiast jony ujemne (kationy) w kierunku bieguna dodatniego (anody).

Rys.5.2. Ruch jonów w polu elektrycznym zapewniający przewodnictwo elektrolityczne roztworu.

Miarą przewodnictwa elektrolitu jest przewodnictwo właściwe, które definiujemy jako przewodnictwo 1cm³ roztworu. Przewodnictwo właściwe  można obliczyć ze wzoru:

Przewodnictwo właściwe

(5.18)                         

gdzie R [om] jest oporem warstewki elektrolitu o przekroju S [cm²] i długości l [cm].

Odwrotnością  przewodnictwa właściwego jest opór właściwy r:

Opór właściwy

(5.19)                         

Przewodnictwo roztworu zależy od stężenia i ruchliwości jonów. Ta ostatnia wielkość limitowana jest rodzajem jonu (wielkość, ładunek) oraz rodzajem rozpuszczalnika. Dla roztworów rozcieńczonych wzrost stężenia powoduje wzrost przewodnictwa. W przypadku roztworów stężonych wzajemne oddziaływanie jonów ogranicza ich ruchliwość i może powodować zmniejszenie przewodnictwa. Rys. 5.3. ilustruje wpływ stężenia na przewodnictwo właściwe wybranych wodnych roztworów elektrolitów.

Rys. 5.3. Wpływ stężenia na przewodnictwo wodnych roztworów elektrolitów.

W celu porównania przewodnictwa roztworów wprowadzono pojęcie przewodnictwa równoważnikowego. Jest to przewodnictwo właściwe odniesione do przewodnictwa centymetrowej warstewki roztworu zawierającej  jeden gramorównoważnik substancji.

Przewodnictwo równoważnikowe można zatem wyrazić wzorem:

Przewodnictwo równoważnikowe

(5.20)                         

gdzie c oznacza stężenie normalne roztworu.

Rys.5.4. przedstawia przewodnictwo równoważnikowe mocnych elektrolitów ( ) oraz elektrolitu słabego ( ) w funkcji .

Rys.5.4. Wpływ stężenia elektrolitu na przewodnictwo równoważnikowe roztworu.

Przewodnictwo równoważnikowe elektrolitu zależy od jego stopnia dysocjacji a oraz ruchliwości jonów dodatnich u₊ i ujemnych u_-:

(5.21)                         

gdzie F jest stałą Faradaya, a n₊  i n_-  są ilością jonów dodatnich i ujemnych powstałych wskutek dysocjacji elektrolitu.

Iloczyny  i  noszą nazwę równoważnikowych przewodnictw jonowych.  Przewodnictwo równoważnikowe elektrolitu jest więc proporcjonalne do równoważnikowych przewodnictw jonowych oraz do stopnia dysocjacji:

(5.22)                         

Zależność przewodnictwa równoważnikowego od stężenia elektrolitu jest skomplikowana. W najprostszym przybliżeniu można ją wyrazić równaniem Debye’a-Hückla-Onsagera:

(5.23)                         

Stałe A i B są zależne od rodzaju rozpuszczalnika. Dla wody w 25⁰C wynoszą odpowiednio 60,20 i 0,229. Wartość , którą można uzyskać przez ekstrapolację równania (5.23) do stężenia równego zeru (rozcieńczenia nieskończenie wielkiego ), nosi nazwę granicznego przewodnictwa równoważnikowego. Jest ono sumą granicznych równoważnikowych przewodnictw jonowych  i :

Prawo niezależnej wędrówki jonó

(5.24)                         

Opisana zależność nosi nazwę prawa niezależnej wędrówki jonów Kohlrauscha.

Mówi nam ona, że w roztworze nieskończenie rozcieńczonym jony poruszają się swobodnie bez wzajemnego oddziaływania.

W miarę rozcieńczania roztworu ( ) stopień dysocjacji elektrolitu dąży do jedności. Ponieważ dla roztworów tych , można stopień dysocjacji wyznaczyć przy pomocy pomiarów przewodnictwa stosując zależność:

(5.25)                         

czyli z ilorazu przewodnictwa równoważnikowego dla danego stężenia elektrolitu i granicznego przewodnictwa równoważnikowego.