5.2.1   Aktywność, współczynnik aktywności

Roztwory w których przewodnictwo jest proporcjonalne do ilości jonów (niezależna wędrówka jonów) można traktować jako roztwory doskonałe (VI.4.1). W roztworach tych większość wielkości fizykochemicznych (temperatura przemian fazowych, prężność pary rozpuszczalnika nad roztworem, ciśnienie osmotyczne itd.) jest funkcją ilości jonów (stopnia dysocjacji i stężenia elektrolitu). Roztwory w których te wielkości te nie są wprost proporcjonalne do koncentracji jonów są roztworami rzeczywistymi (VI.4.1). Dla roztworów tych wprowadza się w miejsce stężenia pojęcie aktywności składnika roztworu.

Aktywność danego składnika roztworu a_i definiujemy jako iloczyn współczynnika aktywności f_i (wielkości będącej miarą oddziaływań składnika z otoczeniem) oraz stężenia składnika w roztworze c_i:

 (5.26)                         

Współczynnik aktywności jest wielkością bezwymiarową. Dla roztworów doskonałych dąży on do jedności ( )w związku z czym aktywność przyjmuje wartość stężenia: .

Wprowadzenie aktywności w miejsce stężenia powoduje, że równania słuszne  tylko dla roztworów doskonałych staja się słuszne dla roztworów rzeczywistych.

Posługując się aktywnością możemy zapisać ogólna postać prawa działania mas (IV.2.2):

 (5.27)                                                                       

lub prawa Henry’ego:

 (5.28)